Niets doet meer pijn

 

Wie heeft jou, moedig, sterk en wijs persoon het afgelopen half jaar nog aan het huilen gemaakt?

Waren het je vijanden?

Was jijzelf het?

Waren het je vrienden?

Vroeger kan je ruiken

 

Sommige woorden verliezen gewoon hun betekenis. Liefde is geen liefde meer. Depressief ben je al als je niet bij wordt van de regen buiten en volwassen ben je zodra je niet meer groeit. Vrienden zijn nog steeds vrienden. Gewoon mannen, vrienden. Mijn vrienden zijn geweldig. ze kunnen alles. Zijn altijd voor iemand wel een prins op het witte paard al weten ze dat zelf nog niet. Vrouwen zijn fijn, lief en zacht. Maar de botte rauwheid van een goede vriend is iets waar ik echt niet zonder kan.

Waar ik wel zonder kan? De typische mannengeur. De eerste vlaag is altijd geweldig als ik een van mijn vrienden weer zie. Opgewonden, vertrouwd en gelukkig voel ik me. De tweede vlaag is er eentje van een allesoverheersende aftershave waarvan ik niet snap dat de plantjes niet dood neervallen. Een geur zo sterk dat het mijn neus aan het janken maakt en me laat twijfelen of ik mijn vriend echt wel die grote knuffel wil geven. Waar vrouwengeuren fijn zijn om te ruiken, je zelfs met je ogen dicht doen beseffen wat voor geweldige persoon er naast je loopt blijven mannengeuren stinken. Hoelang er ook voorbij gaat. Zo’n geur gaat nooit op in de persoon. De geur en de persoon blijven haaks tegenover elkaar staan.

Vrouwengeuren blijven niet hangen. ze gaan mee terug. Mee met de persoon van wie ze zijn. Mannengeuren wel. Mannengeuren blijven hangen. Als mijn vriend allang weg is ruik ik de geur nog steeds. in mijn jas, in mijn sjaal, In mijn bank in mijn kussens of in mijn dekbed. Overal hangt die verschrikkelijke aroma nog die vrouwen zo wild aantrekkelijk zouden vinden. Maar weetje, Als jij allang weg bent hangt je geur er nog. Die stank waar je zoveel geld voor neer hebt geteld. Ik ruik het overal en weetje, Het ruikt echt verrukkelijk.

 

Manon

Maybe I'll become a writer someday

Haar. Bruin als een sinasappel en oranje als het bos. Zo futloos. Dun en dik. Vol sterk en krachtig maar kwetsbaar als een egel. Kleding zo los en makkelijk. Zo strak, tekenend. Als de grip van een vriend. Lippen zo rood als ijs. Zo rood als bloed. Zo rood als verlangen. Naar iemand die onbereikbaar is. Niet aan te raken. Niet van jou kan houden. Huid zo wit als sneeuw. Sneeuw zo wit en koud. Koud zo warm. Warm als een koude bries. Of koud als een warme kop thee. Een tas vol herinneringen. Vol liefde vol met vriendschap. Een tas vol plannen, vol met wilde ideeën voor de toekomst. Een tas met rust. Met stilte voor ooit. Voor als het nodig is.

Maybe I’ll quit school. Sell my stuff and give up my rent. Maybe I’ll travel trough countries and cross mountains. Maybe I’ll become a writer without worries.

Ze bestaat niet hoor. Of ik ken haar niet. Want ze bestaat wel. Ergens anders. Ooit kom ik haar wel tegen. Dan zal ik haar leren kennen en kijken, proberen te beschrijven, wat vanbinnen zit.

Manon

De pad en de reiger

's-hertogenbosch,17 oktober 2010

Speciaal voor Bertil,

Maar wat is schoonheid? Vroeg de pad. ‘schoonheid kan je niet zien nog voelen’ zei de reiger. ‘schoonheid is magisch en schoonheid is vooral dat…’.’Wat wat?’ vroeg de pad? En toen liet de reiger zien dat echte schoonheid van binnen zat.

Xx Manon

Natte honden

Vandaag, na twee weken zonneschijn met slechts één flinke bui en wat donkere wolken was het echt raak. De ochtend begon met een lichte regen op het dak van onze te leen gekregen caravan. Sommige dagen beginnen gewoon alsof ze niet positief kunnen zijn en dit was zo'n dag.

De metro is maar een aparte plek in een stad. Gesloten cabines rijdend met hoog tempo door Rotterdam. over banen tussen flatgebouwen door, over stations en ondergronds. Het allermooiste plekje dat je vanuit de metro kan zien is toch wel de maas. Met de metro dender je er recht overheen. Het is een prachtig gezicht om alle boten, de bruggen en de huizen naast het water als een stilleven op een schilderij te mogen aanschouwen. De meeuwen dansen om de boten heen alsof ze het leven vieren. Daarna rijd de metro verder ondergronds. In één klap zit je in het donker. Geen licht komt meer van buiten. Alleen nog het half schemerende licht van de metro zelf zorgt dat je nog wat ziet. Je rijd naar binnen. Wat je dan in de metro ruit ziet is ineens een stuk minder schitterend. Het is niet zozeer wat je ziet. Het is wat je assosieert associeert met wat je in de ruit ziet.

Ik ben geen vrolijk persoon. Ook geen opgewekt persoon, of iemand waarmee je over door een candyland zou kunnen lopen en daar de mooiste tijd zou kunnen beleven. Zo ben ik gewoon niet. Het is niet de cupido om mijn nek die je kan vertellen hoe ik ben. Dat moet je op kunnen doorzien.

De harde regenbuien maken me somber. De kille grijze stadions met de lachende conducteurs die er al weer het beste van proberen te maken doen me geen goed. Het contrast van alles wat ik over mezelf in een metro ruit kan zien op een regenachtige dag komt hard aan als hagel op blote benen die dachten dat een korte broek wel zou kunnen.

Ik voelde me vandaag een beetje 'on a day like this, the feelings are so strong' en ook een beetje 'when it's gonna be a rainy day, there's nothing we can do to make it change'. Vandaag voelde ik me voor het eerst echt 'there's no need to hide from the feelings inside.' En ten slotte bedach ik me; 'remember the love'

Xxx Manon

Eindelijk!

En dan in eens na vijf jaar doen alsof je woordjes leert, vijf jaar nieuwe vrienden maken vijf jaar naar school fietsen en weer terug is het zover. 17 juni 2010, vier uur 's middags. Het onzekerste moment van m'n leven breek zo ongeveer aan (overdrijven is ook een vak). Examen uitslag! En dan, geen telefoontje gehad dus geslaagd! Naar school geweest, diploma getekend, komt de afdelingsleider naar je toe; ' nu kan het leven dan echt beginnen dames!'

Waren al die jaren middelbare dan nog niet het echte leven? Waren alle liefdesdrama's en verbroken vriendschappen, onoplosbare problemen en alle andere verschrikkelijke taferelen dan maar een voorproefje van wat we de rest van ons leven nog allemaal gaan meemaken? Want als dat zo is dan spring ik binnen nu en vijf jaar nog eens een keer van een brug af!

Okee, koken is moeilijk, autorijden wil ik voorlopig nog niet eens over nadenken en de goedkoopste energieleverancier uitzoeken is geen beginnen aan, maar kom op, how hard can life be? Ten slotte ben ik inmiddels al bijna een expert in het boodschappen doen! gewoon onderin de schappen kijken en dan ben je maar de helft kwijt aan kosten. En ondanks m'n zesje voor management en organisatie kan ik volgens mij perfect m'n financieen op orde houden hoor! links de kolom inkomsten, rechts de uitgaven en maar hopen dat je wat overhoud aan het eind van de maand om op je spaarrekening te storten.

Nu, een dag na mijn examen uitslag leef ik nog steeds in de veronderstelling dat m'n echte leven allang begonnen is en ik was voorlopig nog niet van plan om van dat geloof af te stappen! Misschien kom ik over een half jaartje wel kruipend terug naar m'n ouders omdat het ' echte leven' toch inderdaad pas nu ongeveer is begonnen maar tot nu geloof ik echt heilig dat mijn echte leven zo'n twee jaar geleden al van start is gegaan.

Ik wens iedereen die nog niet geslaagd is heel veel succes met de herkansingen.

Iedereen die al wel is geslaagd wens ik alvast heel erg veel geluk volgend jaar.

Xx Manon

Momenteel ben ook ik heel druk bezig met mijn examens. Daarom ligt m'n Blog nu even stil.

Kom snel terug voor nieuwe updates!

Manon

De wereld is mooier met jou

Sommige momenten zijn zo mooi dat ik ze wil koesteren. Dat ik ze wil beetpakken en opsluiten in een doosje om deze af en toe nog eens een keer open te doen om even aan dat moment te ruiken en me weer net zo te voelen als toen ik het moment beleefde. Die momenten zijn niet zeldzaam. De momenten die ik wil koesteren zijn van alle soorten. Goede tijden met vrienden. Samen zijn is eigenlijk iets heel moois hoewel we dat meestal niet beseffen. Alsof je niemand anders nodig hebt is dat. Alleen ik en alles wat er in mijn hoofd zit samen met de mooiste momenten op aarde.

Ik kan me niet herinneren dat ik een andere film ken die me zo ontroerd als degene die ik net weer heb gezien. Die film had ik niet meer gezien sinds ik hem in de vorig jaar in de bioscoop zag. Tranen met tuiten heb ik gehuild toen de hartverscheurende momenten zich afspeelden op het grote doek. De film bracht me terug bij alles wat er toen is gebeurt. De hele week herleefde ik weer. Alles wat me is verteld en wat me die week bezig hield was weer terug in mijn hoofd alsof het nog steeds in alle tragedie van het moment speelde. Gelukkig zijn we ruim een half jaar verder. Problemen zijn geen problemen meer en gevoelens die ze veroorzaakte zijn allang op de achtergrond verdwenen. Heerlijk eigenlijk hoe alles toch weer goed komt. Tijd is misschien echt wel de beste heelmeester.

Sommige momenten laten zich niet vastleggen. Net liep ik mijn kamer in en door het raam viel een brede strook maanlicht naar binnen op mijn gitaar. Nog vol emoties die de film bij me terug brachten keek ik naar hoe de knoppen op mijn slagplaat glinsterden in het licht. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Het moment vastleggen lukte niet. Mijn fototoestel gaf aan dat het beeld van mijn gitaar in het maanlicht te onderbelicht was. na twee keer proberen dit prachtige moment op de foto te zetten heb ik het opgegeven. ik ben weer op bed gaan zitten en heb me nog even vergaapt aan het prachtige stilleven dat het maanlicht met mijn gitaar vormde. Als ik straks weer op mijn kamer zit is het vast weg. Weer een prachtig moment voorbij zonder het in een doosje te hebben gestopt zodat ik er af en toe nog even aan kan ruiken om het moment weer te herleven.

Als we alle mooie momenten konden vangen in een doosje hadden we er maar een paar nodig. Dan waren we na de eerste vijf mooie momenten uit ons leven klaar. Doosje vol, elke week een keer openen en je hebt verder niets of niemand meer nodig. Misschien is dat de reden dat we slechts een poging kunnen doen om deze momenten in ons hoofd te bewaren. Op dat we maar nooit genoeg zullen krijgen van alle mooie momenten in het leven.

Manon

BOEM weg en nooit te vergeten

Soms gaan er weken voorbij dat er niks veranderd in mijn leven. Weken zonder opstootjes, zonder sensatie en zonder enige vorm van nieuwe impuls. Tot vervelings toe zijn we soms maar zelf roddels gaan verzinnen om de dagen toch nog een klein beetje leefbaar te houden. Roddels om die vervolgens zelf te leven en ons in te denken hoe het leven zou zijn als die roddel echt waar zou zijn.

Soms gaan er weken voorbij waarin alles veranderd in mijn leven. Weken waarin belangrijke knopen worden doorgehakt waarin oude dingen worden afgesloten en nieuwe nog onbekende dingen hun begin vinden. Tijden waar nieuwe vriendschappen worden gesloten en waarin niks er op wijst dat het leven ooit nog saai kan zijn. Dagen gaan voorbij en geen dag is het zelfde. Alles veranderd en niemand lijkt achterom te kijken naar de weken daarvoor zonder opstootjes, sensatie of enige vorm van nieuwe impuls.

Verandering is belangrijk. Zonder verandering is het leven één lange periode van saaie tijden waar ieder mens op ten duur levensmoe van word. Mijn hele leven heb ik verandering gezien als iets positiefs. Als een mogelijkheid om een leuker leven te leiden en om nieuwe vrienden te vinden. Waar ik die wijsheid vandaag gelaten heb weet ik niet. Nooit heb ik het zo naar mijn zin gehad als hier op school en nu zal ik daar nooit meer les hebben.

Volgend jaar vliegt iedereen een andere richting uit. In alle uithoeken van het land gaan we studeren en wonen. Misschien is het een goed idee om dat niet als iets negatiefs maar als iets positiefs te gaan zien! Ten slotte zullen echte vrienden elkaar altijd blijven opzoeken en nooit of te nimmer vergeten. Ik weet het, dit is al de zoveelste keer dat ik het zeg, maar mijn nederige stulpje in den Bosch is volgend jaar voor iedereen open! Nieuwe vrienden wees welkom in mijn leven.

Vrolijk me op, vergezel me, steun me, verleid me, hou van me en laat me niet alleen.

Xx Manon Hartman

Bijna geslaagd

Bijna studente Sociale studies

Bijna op kamers in den Bosch

maar nu nog even niet

Nadat ik van m'n paard afviel

Elke keer als ik mijn kamer binnen loop en mijn gitaren weer zie hangen kan ik daar zo ontzetten blij van worden! Gitaar spelen is echt mijn ding. Niet dat ik er ontzettend goed in ben hoor, of dat ik iets kan wat niemand kan maar het geeft me een goed gevoel om te spelen en om met een gitaar op mijn rug nieuwe mensen te ontmoeten. Twee jaar speel ik nu en ik had gewild dat ik veel eerder was begonnen met.

Voor dat ik het gitaar spelen ontdekte heb ik ongeveer elke denkbare sport en hobby uitgeprobeerd. Van blokfluit les tot hockey en van paardrijden tot boetseren. Zelfs streetdance en judo heb ik uitgeprobeerd. Vrijwel altijd was ik het doetje van de groep, was ik de enige die niks kon en ben ik elke keer na een klein drama teruggevallen op het eindeloze niks kunnen van mijn jeugd.

Ik had het bijna opgegeven. Nog één mislukte hobby en ik was waarschijnlijk voor altijd gestopt met hopen dat ik nog iets kon vinden waar ik ten minste een klein beetje goed in was. Hopeloos was ik in hobby's en misschien was het dan ook wel een beetje uit jaloezie voor al die vrienden van me die iets zo geweldig konden dat ik toch besloot om dan maar op gitaar les te gaan. Tot nu toe heb ik geen spijt! Het bevalt me prima en het geeft me rust. Iets doen wat je leuk vind is echt de allerbeste manier om je hoofd helemaal leeg te maken.

Hobby's zijn eigenlijk een soort van verzonnen vrienden. Ze bestaan echt! maar alleen in je eigen hoofd. Ze geven je rust en voldoening en helpen je met al je problemen. Hobby's zijn er altijd voor je en of het nou wat beter of slechter met je gaat je kan altijd op ze terugvallen. Het klinkt zweverig maar volgens mij is het wel waar.

xx Manon

Aaaaah, een fret!

Tot een paar jaar geleden had ik echt een hekel aan Amsterdam. Ik kon slecht tegen de grote mensenmassa's, de trams die je van de voeten rijden als je even niet oplet en ik kon al helemaal niet tegen het idee dat je ieder moment van je portemonnee beroofd kon worden. Grachten vond ik niet interessant. Die hadden we bij ons in de wij immers ook wel en alle grote winkels waar we gingen winkelen kon je ook wel in Eindhoven terugvinden.

Nu een paar jaar later ben ik van Amsterdam gaan houden. De hoge herenhuizen aan de grachten geven me het gevoel alsof ik door een stukje geschiedenis loop waar ik zo ontzettend dol op ben. De negen straatjes laten me zien dat het leven nog altijd net iets gezelliger kan dan het nu al is. Amsterdam is een leuke stad om als toerist rond te lopen maar het is een nog veel leukere stad om te bezoeken gewoon om in Amsterdam te zijn.

Ik kon het niet laten om bij de Episode, een tweedehands winkel een leuke sjaal te kopen voor een tientje. H&M is geweldig, maar een sjaal waar niemand mee loopt omdat die al dertig jaar niet meer te koop is is echt ultiem. Originaliteit moet gevierd worden en als dat ergens kan is het in Amsterdam!

Soms is het maar goed dat we toch nog van mening veranderen over bepaalde plaatsen, gebeurtenissen en personen. Net als iedereen vooroordeel ik ook en ga ik dat waarschijnlijk nooit afleren. daarom vind ik het een fijn idee dat ik toch nog van mening kan veranderen nadat ik mijn genadeloze vooroordelen over iets of iemand heb uitgelaten. Vooroordelen mag, als je maar niet vergeet dat het een vooroordeel is wat je uitlaat en dat het nergens op gebaseerd is.

Foto's in onderhoud!

xxx Manon

American love drama life

Niet dat het ooit anders is geweest hoor, maar altijd voelt ze een warm gevoel opkomen als hij weer voorbij komt lopen. Als hij zoals de zoveel andere jaren daarvoor zijn kluisje naast die van haar opent en er boeken uitpakt. Van achter haar grote jampot glazen vandaan begluurt ze hem stiekem elke keer weer. De manier waarop hij zijn boeken en sport spullen met een soepele krachtige beweging in zijn sporttas propt laat haar van top tot teen tintelen. Elke keer als haar blik die van hem kruist begint ze te blozen en vraagt ze zichzelf af of hij ooit zo van haar zou kunnen houden als zij van hem doet. Diep van binnen beseft ze het wel. Hij is de aanvoerder van het voetbalteam en zij is de studiebol van de wiskunde klas. Zij word altijd omver gelopen in de gang en het is haar eigen lunch die minstens eens per week in haar gezicht beland. Ze zijn gewoon niet voor elkaar bedoelt. En toch blijft ze hopen dat hij ooit op een dag zijn ogen opent en ziet wat zij al al die jaren voor hem voelt.

Als je het Amerikaanse tiener film leven leeft ziet je liefdes cliché er zo uit. Dan ben je het zielige meisje met de grote bril met jampot glazen in een gebloemd jurkje die verliefd is op de hunk van school. Hij kan elk meisje krijgen dat hij wil en daarom zou hij jou nooit zien staan.

Ik heb er lang over nagedacht wat nou het liefdes cliché van de gemiddelde examenkandidaat uit Nederland is maar ik heb nog niet kunnen beslissen welke nou de beste is. Misschien is het wel de tragedie van alle jongetjes die verliefd worden op het zelfde knappe meisje uit de klas of misschien is het wel die van alle meisjes die verliefd worden op een via via vriend die ze van hyves kennen en die in het echt toch niet zo knap blijkt te zijn als hij op de foto is. Misschien moet ik het dichter bij huis zoeken, namelijk in de liefdes die echt alles in je leven overhoop halen zonder enige aanwijsbare reden en die echt nog veel onmogelijker zijn dan het Amerikaanse tiener drama.

Was mijn liefdesleven maar zoals die uit een Amerikaanse tiener film. Dan zou ik in ieder geval zeker weten dat de hunk aan het einde van de film toch op mij verliefd zou worden en dan zouden we nog lang en gelukkig leven.

xxx Manon

India als afkickkliniek

Zo net heb ik besloten wat het meest nutteloze product is dat er tegenwoordig massaal in de schappen ligt. Nog veel nuttelozer dan junkfood of bloembollen of kaarsen. Het is ook de meest nutteloze soort make up van allemaal: nagellak.

Na een week met knalrode nageltjes te hebben rondgehuppeld had ik besloten dat het tijd werd dat ik maar weer een paar dagen zonder nagellak ging doorbrengen. het kostte me vijf minuten, drie wattenschijfjes en een halve fles nagellak remover om al mijn nagels weer nagellak vrij te maken. Wat heb ik eraan gehad? helemaal niks. Door die rode nagels heb ik in een week tijd nog geen wereldvrede gebracht, geen baby's uit brandende gebouwen gered en ook geen extra hoge cijfers voor mijn proefwerken gehaald. Het enige voordeel aan mijn nagellak is dat deze niet op dieren is getest. Dierproefvrije make up is wel een must. Na de vijf minuten poetsen heb ik het aantal nagellakjes in mijn doos geteld. ik kwam uit op zeven stuks! Zeven potjes met nutteloos spul dat ik op mijn nagels smeer om ze een andere kleur te geven. Voor elke dag van de week één.

Niet dat ik nu nooit meer nagellak op mijn nagels smeer hoor want het is ten slotte toch zonde om al die potjes zomaar weg te gooien. Het verbaasde me alleen dat ook ik inmiddels een slaaf gemaakt ben van alles wat mooi maakt. Hoe zinloos en nutteloos het ook is. Misschien is het een goed idee om een keer alle nutteloze spullen uit mijn kamer te gooien en al het geld dat ik in de toekomst bespaar aan arme kindjes te geven. Nog beter; misschien moet ik al mijn spullen maar aan de armen geven en dan een jaartje of vijf door India gaan reizen om helemaal tot mezelf te komen.

Ik denk dat ik ooit nog wel eens vijf jaar door India ga reizen als kluizenaar, maar nu nog niet. Eerst ga ik nog een enkele jaren mezelf de slaaf laten zijn van alle nutteloze consumptiegoederen die er maar bestaan. 'Ik ben niet verslaaft'! zei de verslaafde.

x Manon

Kwarktaart met koeien botten

Soms vraag ik me af waarom mensen zich zo over mij verbazen. Waarom mensen mij zo verschrikkelijk verschillend vinden dan anderen en waarom ik telkens weer een andere kant van mijn leven aan anderen moet uitleggen. Het verveeld me echter niet om steeds weer te herhalen waarom ik geen vlees en vis eet maar wel kwarktaart waar ook koeien botten in zitten. Ik vind het echt niet erg om mensen te vertellen dat ik mijn kamer het liefst zo fris en fleurig mogelijk heb maar dat ik me wel het fijnste voel in zwarte of witte kleding. Ik vertel mensen graag hoe ik in elkaar zit en waar ik wel en niet mijn voorkeur aan geef. Ik hou ervan om zulke dingen te vertellen. Vertellen waarom ik anders ben is één van mijn favoriete dingen. Het is eigenlijk best wel treurig dat mensen zich zo verbazen over mijn manier van anders zijn.

Sommige mensen lijken misschien heel anders dan anderen maar iedereen is even verschillend. Er bestaat niet zoiets als één grote grijze massa. Misschien wel van bovenaf gezien, maar als je beter kijkt zie je dat iedereen anders is. Als mensen het zelfde lijken dan komt dat omdat ze zichzelf misschien nog niet kennen of dat ze bang zijn om zichzelf aan andere bloot te stellen.

Uit ervaring kan ik nu iedereen vertellen; ben niet bang om jezelf te zijn! Schaam je niet voor wie je bent en blijf jezelf naar buiten ontplooien. Niet iedereen zou het eens zijn met wat je allemaal te vertellen en te denken hebt maar als mensen zich over je verbazen betekend dat dat je wat teweeg brengt bij anderen. Misschien weet je van de mensen die je verbaast zelfs enkele mensen te inspireren om het zelfde te doen.

De beste quote die ik vandaag kon vinden komt van niemand minder dan Homer Sompson:

I like my beers cold and my homosexuals flaming

x Manon

Lentezon

Morgen zal ik mezelf wel weer voor mijn domme hoofdje slaan. Dan zal ik wel weer spijt hebben en mezelf afvragen waarom ik in hemelsnaam zo verschrikkelijk stom kon zijn om mijn dag te besteden aan van de zon genieten in plaats van als een bezetene te gaan leren voor al die inhaal proefwerken die ik maandag en dinsdag heb. Morgen rond deze tijd beloof ik mezelf waarschijnlijk dat dit me nooit meer gaat overkomen en dat ik voortaan elk voor elk proefwerk minstens vier dagen van te voren begin te leren.

Toch gaat het elke keer weer mis. Hoe groot de haat ook is die ik inmiddels aan mijn jaarlijks terugkerende sproeten heb opgebouwd. Ik kan het gewoon niet laten om buiten te gaan zitten, om mijn voeten voor de verandering eens door de zon te laten opwarmen in plaats van door een paar sokken of om op een kleed in de tuin te gaan liggen en muziek te luisteren in plaatst van mezelf op te sluiten in mijn kamer en eindeloos wiskundige formules uit mijn hoof te knallen.

Veel mensen hebben last van een winter dip. De meeste depressies ontstaan ook tijdens de winter. Ik kan niet zeggen dat ik ooit last heb gehad van een winter dipje maar toch voel ik me altijd net wat beter op een mooie lente dag als deze dan op een koude sombere winter woensdag waarop ik weer door de sneeuw die tot mijn enkels staat naar school kan banjeren.

Misschien leer ik het wel nooit. Misschien heb ik vandaag over twintig jaar nog steeds het zelfde probleem en kan ik mezelf er nog steeds niet toe aanzetten om iets belangrijks te gaan doen in plaats van van het weer genieten. Maar zeg nou zelf, hoe vaak is het zo'n mooie lente dag? Als de kans zich voordoet om ergens van te genieten moet je het doen ook! want voor je het weet veranderd het leven weer terug in één grote grauwe massa van elke dag het zelfde doen.

Geniet van het moment! Ook al zou je er later spijt van kunnen krijgen.

Manon

Ik weet het echt niet beter

Laat hoe dan ook, vooral en altijd voorop staan dat ik het echt niet beter weet. Ik ben de laatste persoon op aarde die je kan vertellen hoe je moet leven. Denk niet dat ik weet wat het beste voor je is of dat ik weet hoe je he beste kan leven. Laat me niet blijken dat je luistert naar wat ik zeg en waag het niet om je ook maar iets aan te trekken van wat er in mijn hoofd speelt en waar jij helemaal geen invloed op hebt.Want dan bega je de zelfde fout als die ik heb gemaakt. Laat alle onrust uit mijn hoofd in mijn hoofd zitten en trek het er niet uit.

Ik ben verre van perfect en weet meestal echt niet wat ik wil. Vaak weet ik niet hoe ik me moet voelen en in plaats van dan helemaal niks te voelen voel ik alles door elkaar. Als iedereen nou zo was zoals ik zou dit geen probleem zijn, maar ik de afgelopen maanden geleerd dat iedereen anders werkt. Niemand werkt zo als ik. En dat is maar goed ook want als iedereen het zelfde dacht als ik dan zou de wereld Allang gek zijn geworden.

Ik kan niet zeggen dat ik spijt heb van dingen die ik zeg hoewel ik vaak een hoop stomme dingen uitkraam. Liegen over wat er in mijn hoofd speelt kan ik niet meer maar wat er speelt en wat ik voel veranderd elke tien minuten. Sorry voor alle problemen die ik veroorzaak. Het is nooit mijn bedoeling geweest om iemand anders rot te laten voelen hoewel ik me kan in voorstellen dat ik een hoop mensen pijn heb gedaan.

Trek je niks aan van wat ik allemaal zeg. Ik hou gewoon veel te veel van je

Manon

Ode aan de heren

Lieve Remon en Peter,

Thanks guys! Voor de geweldige tijd en zorg en die jullie aan de lay out van mijn blog hebben besteed.

Ik ben zo blij met jullie!

xxx Manon

Voorjaarsschoonmaak

Een bezem door mijn leven halen. Met een schone lei beginnen. Een nieuwe start maken. Een grote voorjaarsschoonmaak in mijn hoofd. Die laatste is misschien nog wel het meeste van toepassing voor me. Ik ruim alles op. Grote garageverkoop voor al mijn gevoelens en geheimen!

Op deze school ben ik veel veranderd. Ik ben natuurlijk ouder, wijzer en volwassener geworden maar ik heb ook veel bijgeleerd. Over andere mensen, over hoe mensen werken en over dat er altijd meer achter iemand zit dan je op het eerste gezicht zou denken. Ook heb ik veel over mezelf geleerd. Ik weet nu beter wie ik ben dan vijf jaar geleden. Misschien is het omdat ik nog welgeteld acht lesdagen heb hier op school dat ik terug ga kijken naar mijn tijd hier. Naar al mijn geweldige vrienden en alles wat ik van hen geleerd heb.

Niets is me ooit zo dierbaar geweest als alle vriendschappen die ik heb opgebouwd in de vijf jaar dat ik nu op het Jan van Brabant college zit. In mijn grote schoonmaak gaat dan ook bijna alles eruit. Mijn oude school, mijn oude huis, oude routine maar absoluut niet en nooit mijn geweldige fantastische vrienden!

Over een paar maanden is mijn grote schoonmaak klaar. Dan ga ik beginnen in een nieuwe kamer in een nieuwe stad en op een nieuwe school. Hopelijk vind ik daar nog meer geweldige mensen! Maar voor al mijn vrienden die dit lezen, jullie zijn volgend jaar altijd welkom bij me. Jullie betekenen het allermeeste voor me van alles en volgend jaar zou dat niks veranderen als we allemaal aan een nieuwe way of life beginnen.

Volgend jaar gaan jullie met mij mee in mijn opgeschoonde leven.

xx Manon

Stom kind

En zo blijkt maar weer, geen probleem is zo onoverkoombaar als je zou denken. Elk probleem is zo groot als je het zelf maakt en hoe groter je het zelf hebt gemaakt hoe makkelijker je het zelf ook weer op kan lossen.

Als kind ging ik altijd naar het timmerdorp in Gorinchem. Toen ik een jaar of zeven was was het thema van het jaar 'Sesamstraat'. Het timmerdorp is altijd een bekend en gewild evenement in Gorinchem. Ouders uit de hele omgeving komen zich uren voor de verkoop voor het loket in de stads winkel verdringen om voor hun kinderen kaartjes te kunnen bemachtigen. Dit jaar was mijn geweldige moeder en wederom in geslaagd om een kaartje voor me te krijgen. De op één na laatste dag had ik ruzie gekregen met een jongen uit mijn groep. Hij noemde me een stom kind en ik heb de hele avond daarna zitten huilen. De laatste dag van het timmerdorp zag ik er zo tegenop dat ik eigenlijk niet wou gaan. Van mijn moeder moest ik toch. Ik heb de jongen waarmee ik ruzie had de hele dag niet gezien en had echt een geweldige middag.

Dit is misschien een voorbeeld van 10 jaar geleden maar zulke dingen overkomen me nog steeds. Bijna alles valt mee.

De meeste zorgen gaan over de dag van morgen

xx Manon

Time to move on

'time to move on'

mn tweet die het begin van mijn eigen bloggers tijdperk gaat inleiden. 'niet te verlegen' kwam zomaar in me op. geen idee waar het op slaat maar ik ben benieuwd!

Als je een vriend bent en iets wilt posten laat het maar weten. alle leuke verhalen over jou met mij zijn welkom. Misschien word dat wel de betekenis van niet te verlegen. klinkt goed toch?

Voor nu laat ik het maar bij deze introductie. Kom snel terug, want binnenkort heb ik hopelijk meer te vertellen!

-xXxx- Manon