De metro is maar een aparte plek in een stad. Gesloten cabines rijdend met hoog tempo door Rotterdam. over banen tussen flatgebouwen door, over stations en ondergronds. Het allermooiste plekje dat je vanuit de metro kan zien is toch wel de maas. Met de metro dender je er recht overheen. Het is een prachtig gezicht om alle boten, de bruggen en de huizen naast het water als een stilleven op een schilderij te mogen aanschouwen. De meeuwen dansen om de boten heen alsof ze het leven vieren. Daarna rijd de metro verder ondergronds. In één klap zit je in het donker. Geen licht komt meer van buiten. Alleen nog het half schemerende licht van de metro zelf zorgt dat je nog wat ziet. Je rijd naar binnen. Wat je dan in de metro ruit ziet is ineens een stuk minder schitterend. Het is niet zozeer wat je ziet. Het is wat je assosieert associeert met wat je in de ruit ziet.
Ik ben geen vrolijk persoon. Ook geen opgewekt persoon, of iemand waarmee je over door een candyland zou kunnen lopen en daar de mooiste tijd zou kunnen beleven. Zo ben ik gewoon niet. Het is niet de cupido om mijn nek die je kan vertellen hoe ik ben. Dat moet je op kunnen doorzien.
De harde regenbuien maken me somber. De kille grijze stadions met de lachende conducteurs die er al weer het beste van proberen te maken doen me geen goed. Het contrast van alles wat ik over mezelf in een metro ruit kan zien op een regenachtige dag komt hard aan als hagel op blote benen die dachten dat een korte broek wel zou kunnen.
Ik voelde me vandaag een beetje 'on a day like this, the feelings are so strong' en ook een beetje 'when it's gonna be a rainy day, there's nothing we can do to make it change'. Vandaag voelde ik me voor het eerst echt 'there's no need to hide from the feelings inside.' En ten slotte bedach ik me; 'remember the love'
Xxx Manon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten