Ter inspiratie

praat met iemand, praat lekker door, praat over wat je kwijt wilt over de wereld over de liefde over verlies. praat gewoon zoveel je wilt en ik zal luisteren, iemand luistert.

Niets doet meer pijn

 

Wie heeft jou, moedig, sterk en wijs persoon het afgelopen half jaar nog aan het huilen gemaakt?

Waren het je vijanden?

Was jijzelf het?

Waren het je vrienden?

Vroeger kan je ruiken

 

Sommige woorden verliezen gewoon hun betekenis. Liefde is geen liefde meer. Depressief ben je al als je niet bij wordt van de regen buiten en volwassen ben je zodra je niet meer groeit. Vrienden zijn nog steeds vrienden. Gewoon mannen, vrienden. Mijn vrienden zijn geweldig. ze kunnen alles. Zijn altijd voor iemand wel een prins op het witte paard al weten ze dat zelf nog niet. Vrouwen zijn fijn, lief en zacht. Maar de botte rauwheid van een goede vriend is iets waar ik echt niet zonder kan.

Waar ik wel zonder kan? De typische mannengeur. De eerste vlaag is altijd geweldig als ik een van mijn vrienden weer zie. Opgewonden, vertrouwd en gelukkig voel ik me. De tweede vlaag is er eentje van een allesoverheersende aftershave waarvan ik niet snap dat de plantjes niet dood neervallen. Een geur zo sterk dat het mijn neus aan het janken maakt en me laat twijfelen of ik mijn vriend echt wel die grote knuffel wil geven. Waar vrouwengeuren fijn zijn om te ruiken, je zelfs met je ogen dicht doen beseffen wat voor geweldige persoon er naast je loopt blijven mannengeuren stinken. Hoelang er ook voorbij gaat. Zo’n geur gaat nooit op in de persoon. De geur en de persoon blijven haaks tegenover elkaar staan.

Vrouwengeuren blijven niet hangen. ze gaan mee terug. Mee met de persoon van wie ze zijn. Mannengeuren wel. Mannengeuren blijven hangen. Als mijn vriend allang weg is ruik ik de geur nog steeds. in mijn jas, in mijn sjaal, In mijn bank in mijn kussens of in mijn dekbed. Overal hangt die verschrikkelijke aroma nog die vrouwen zo wild aantrekkelijk zouden vinden. Maar weetje, Als jij allang weg bent hangt je geur er nog. Die stank waar je zoveel geld voor neer hebt geteld. Ik ruik het overal en weetje, Het ruikt echt verrukkelijk.

 

Manon

Maybe I'll become a writer someday

Haar. Bruin als een sinasappel en oranje als het bos. Zo futloos. Dun en dik. Vol sterk en krachtig maar kwetsbaar als een egel. Kleding zo los en makkelijk. Zo strak, tekenend. Als de grip van een vriend. Lippen zo rood als ijs. Zo rood als bloed. Zo rood als verlangen. Naar iemand die onbereikbaar is. Niet aan te raken. Niet van jou kan houden. Huid zo wit als sneeuw. Sneeuw zo wit en koud. Koud zo warm. Warm als een koude bries. Of koud als een warme kop thee. Een tas vol herinneringen. Vol liefde vol met vriendschap. Een tas vol plannen, vol met wilde ideeën voor de toekomst. Een tas met rust. Met stilte voor ooit. Voor als het nodig is.

Maybe I’ll quit school. Sell my stuff and give up my rent. Maybe I’ll travel trough countries and cross mountains. Maybe I’ll become a writer without worries.

Ze bestaat niet hoor. Of ik ken haar niet. Want ze bestaat wel. Ergens anders. Ooit kom ik haar wel tegen. Dan zal ik haar leren kennen en kijken, proberen te beschrijven, wat vanbinnen zit.

Manon

De pad en de reiger

's-hertogenbosch,17 oktober 2010

Speciaal voor Bertil,

Maar wat is schoonheid? Vroeg de pad. ‘schoonheid kan je niet zien nog voelen’ zei de reiger. ‘schoonheid is magisch en schoonheid is vooral dat…’.’Wat wat?’ vroeg de pad? En toen liet de reiger zien dat echte schoonheid van binnen zat.

Xx Manon

Natte honden

Vandaag, na twee weken zonneschijn met slechts één flinke bui en wat donkere wolken was het echt raak. De ochtend begon met een lichte regen op het dak van onze te leen gekregen caravan. Sommige dagen beginnen gewoon alsof ze niet positief kunnen zijn en dit was zo'n dag.

De metro is maar een aparte plek in een stad. Gesloten cabines rijdend met hoog tempo door Rotterdam. over banen tussen flatgebouwen door, over stations en ondergronds. Het allermooiste plekje dat je vanuit de metro kan zien is toch wel de maas. Met de metro dender je er recht overheen. Het is een prachtig gezicht om alle boten, de bruggen en de huizen naast het water als een stilleven op een schilderij te mogen aanschouwen. De meeuwen dansen om de boten heen alsof ze het leven vieren. Daarna rijd de metro verder ondergronds. In één klap zit je in het donker. Geen licht komt meer van buiten. Alleen nog het half schemerende licht van de metro zelf zorgt dat je nog wat ziet. Je rijd naar binnen. Wat je dan in de metro ruit ziet is ineens een stuk minder schitterend. Het is niet zozeer wat je ziet. Het is wat je assosieert associeert met wat je in de ruit ziet.

Ik ben geen vrolijk persoon. Ook geen opgewekt persoon, of iemand waarmee je over door een candyland zou kunnen lopen en daar de mooiste tijd zou kunnen beleven. Zo ben ik gewoon niet. Het is niet de cupido om mijn nek die je kan vertellen hoe ik ben. Dat moet je op kunnen doorzien.

De harde regenbuien maken me somber. De kille grijze stadions met de lachende conducteurs die er al weer het beste van proberen te maken doen me geen goed. Het contrast van alles wat ik over mezelf in een metro ruit kan zien op een regenachtige dag komt hard aan als hagel op blote benen die dachten dat een korte broek wel zou kunnen.

Ik voelde me vandaag een beetje 'on a day like this, the feelings are so strong' en ook een beetje 'when it's gonna be a rainy day, there's nothing we can do to make it change'. Vandaag voelde ik me voor het eerst echt 'there's no need to hide from the feelings inside.' En ten slotte bedach ik me; 'remember the love'

Xxx Manon

Eindelijk!

En dan in eens na vijf jaar doen alsof je woordjes leert, vijf jaar nieuwe vrienden maken vijf jaar naar school fietsen en weer terug is het zover. 17 juni 2010, vier uur 's middags. Het onzekerste moment van m'n leven breek zo ongeveer aan (overdrijven is ook een vak). Examen uitslag! En dan, geen telefoontje gehad dus geslaagd! Naar school geweest, diploma getekend, komt de afdelingsleider naar je toe; ' nu kan het leven dan echt beginnen dames!'

Waren al die jaren middelbare dan nog niet het echte leven? Waren alle liefdesdrama's en verbroken vriendschappen, onoplosbare problemen en alle andere verschrikkelijke taferelen dan maar een voorproefje van wat we de rest van ons leven nog allemaal gaan meemaken? Want als dat zo is dan spring ik binnen nu en vijf jaar nog eens een keer van een brug af!

Okee, koken is moeilijk, autorijden wil ik voorlopig nog niet eens over nadenken en de goedkoopste energieleverancier uitzoeken is geen beginnen aan, maar kom op, how hard can life be? Ten slotte ben ik inmiddels al bijna een expert in het boodschappen doen! gewoon onderin de schappen kijken en dan ben je maar de helft kwijt aan kosten. En ondanks m'n zesje voor management en organisatie kan ik volgens mij perfect m'n financieen op orde houden hoor! links de kolom inkomsten, rechts de uitgaven en maar hopen dat je wat overhoud aan het eind van de maand om op je spaarrekening te storten.

Nu, een dag na mijn examen uitslag leef ik nog steeds in de veronderstelling dat m'n echte leven allang begonnen is en ik was voorlopig nog niet van plan om van dat geloof af te stappen! Misschien kom ik over een half jaartje wel kruipend terug naar m'n ouders omdat het ' echte leven' toch inderdaad pas nu ongeveer is begonnen maar tot nu geloof ik echt heilig dat mijn echte leven zo'n twee jaar geleden al van start is gegaan.

Ik wens iedereen die nog niet geslaagd is heel veel succes met de herkansingen.

Iedereen die al wel is geslaagd wens ik alvast heel erg veel geluk volgend jaar.

Xx Manon